Jak jo był jeszcze maly,

to były fajne czasy,

świat kolorowy, cały,

nosił żech w pukeltaszy.


Mioł żech tam taki czary,

przidatne na kożdym kroku:

zygor zepsuty, stary,

co znod żech na hasioku.


I szlojder z gablóm z drzewa,

żeby szczylać na ptoki,

nabojów mioł żech za tela,

to były z koła broki.


Mioł żech tam bal, guminiok,

żeby fuzbal pokopać,

tasza żech yno syminoł

i groł żech do cimoka.


Już niyma pukeltaszów

i fuzbal żodyn niy kopie.

I nogawiców z marasu,

jak raki żech chytoł w przikopie.


Fajne to były czasy,

jak sie po strómach skokało,

a teraz dlo dziecek naszych,

co z tamtych czasów zostało?


Jedyne czego żech niy mioł,

to heftów tam niy było,

niyma to chyba dziwno,

to sie już niy smieściyło.


Jak ojciec spotkoł rechtora,

dostoł żech wtedy chiby

i dycko bez dni pora

porzondny był żech (na niby).


Taki był zy mie diosek,

psociył żech na potynga,

do cukru suł żech piosek,

że aż zgrzitało w zymbach.


Kaj sie podzioły te czasy,

niych mi to powiy kery,

teraz do dziecek naszych

sóm yno kómputery.


Fojerman