2009-06-22

Wilk

Szoł bez las wilk stropióny,
mijoł grupki i stada,
co prziszoł w kere stróny,
to yno swada i swada.

Szoł, na zdrowiu upadoł,
ciyrpiała jego dusza,
ale w duchu se padoł:
samotnie dali iść musza.

Ze stada na niego wołali:
siednij se z nami na chwilka.
Ledwa przi stole siodali,
to wilk zeżyroł wilka.

Idzie tak, łep spuszczóny
i nie podchodzi już,
a keryś tam, za strómym,
mu pado: tyś je tchórz.

Możno jo i tchórza,
z hajóm mi idzie nie chersko,
nie umia wlyź w kałuża
i marasym nie pyrskóm.

Idzie samotny wilk,
stado omijo daleko,
chocioż po kóntach śpi,
na duszy niy mo leko,

To wybroł ta samotność,
woli te dróżki swoji,
bo ón mo swoja godność
i zdrzadła sie nie boji.

Fojerman