2008.01.16

O koziczkach a wilku

Narrator:

Chciołbych dzisiej opowiedzieć,

O czym mi bojała mama,

Bojka staro, zakurzóno,

Ale dycko tako sama.

Tóż siednijcie se wygodnie,

A dejcie sam yno pozór,

Możno kto za chwila zgodnie,

O czym byda dzisiej bojoł?

Uwaga, już zaczynómy!



Pod  lasym stoł stary dómek.

A w nim miyszkała koza Zofija

I jeja kozio familijo.

Jak ich dobrze teraz licza,

Miała siedym tych koziczek,

Ale lepszy, we pieśniczce,

Głos dómy kożdej koziczce:



Koziczka Frida:

Wito was  koziczka Frida,

Jeszcze ku wóm nieroz przida.

Jeszcze sam treficie mie.

Me, me, me,

Me, me, me.



Koziołek Edek:

Jo je mały Edek - kozioł,

Tóż nie byda dużo godoł,

Mie sie dycko gupot chce,

Me, me, me,

Me, me, me.



Koziczka Gynia:

Jo je mało kózka - Gynia,

Mie sie dycko śpiywać chce,

Jo sie w życiu już nie zmiynia,

Me, me, me,

Me, me, me.


  
Koziczka Anka:

Kózka Anka wito dzieci.

Co tam słychać? Jak wóm leci?

Póćcie, pobawiymy sie,

Me, me, me,

Me, me, me.



Koziołek Rufin:

Wito was koziołek Rufin,

Jo by was sam wszystkich kupiół,

Żodyn nie zaskoczy mie,

Me, me, me,

Me, me, me.



Koziczka Hilda:

Kózka Hilda sie melduje.

Widza, że sie coś szykuje,

Tóż niy może braknyć mie,

Me, me, me,

Me, me, me.



Koziołek Zeflik:

Jo sam je koziołek Zeflik,

Choć najmyńszy z nich żech je,

Jeszcze mie poznocie, dzieci,

Me, me, me,

Me, me, me.



Mama:

Wito was koza Zofijka,

Chca przedstawić sie tyż chwilka:

Jo je mamóm tej dzieciarnie

I ze sobóm je nóm fajnie,

Choć mi czasym siył brakuje

Przi tak wielkij familiji,

Dlo sia niy móm ani chwile,

Sztyjc co kery potrzebuje,

Ale jo fest dzieckóm przaja.



Koziczka Anka:

Mamo, Edek robi chaja!

Ón cióngnie Fridka za włosy.



Koziołek Edek:

Wytargóm Ci uszy w nocy,

Za to, żeś je skarżipyta.



Mama:

Cicho! Jo se chca poczytać,

Zostało mi pora strón.

Hilda, pomyj sam tyn króm.



Hilda:

Dzisiej  je kolyj na Gynie.

Óna lalkóm ciepie wy mie.



Gynia:

Óna nie chce dać mi wózka,

Anka nie posłała łóżka.



Mama:

Jo was sam zaroz pogodza:

Gynia ze studnie prziniesie woda,

Anka izba pozamiato,

Edek wyniesie śmieci za to,

Fridka kartofli naszkrobie.

Hilda z Ankóm, obie,

Uwarzóm obiod potym:

Kartofle z młodym szałotym,

Edek nasiecze trowy,

Rufin, ty weź tyn nowy koszyk

I kurkom trowy dosyp.

A ty mosz Zefliku być grzeczny,

Tóż weź se te graczki, lepszy,

Sam mosz swoji autka, misie,

A mosz grzecznie bawić mi sie.


 
Fridka:

Jo móm dużo roboty,

Bo musza do soboty

Nauczyć sie wiersza do szkoły.



Hilda

Jo ci trocha pómoga,

Naszkrobać kartofli moga.



Mama:

Niy bydziecie sie same boły?

Jo musza iś do miasta,

Kupić mónki do ciasta,

Cuker sie skóńczól we tytce.

 Tóż wy se obiod zjydzcie,

A bowcie sie sam grzecznie.

A pamiyntejcie kóniecznie:

Dźwiyrze zawrzijcie na klucz,

Bez tego ani rusz!

Wilk yno na to czeko,

Co bych odeszła daleko,

Chciołby sie zakraś do was.

Słóchejcie moji słowa:

Nie wpuszczejcie żodnego,

Aż zaś głosu mojigo

Nie usłyszycie na dworze.



Rufin:

Na mie polegać możesz.

Jo dźwiyrze pozawiyróm,

A jak wrócisz dopiyro,

Otworza ich na nowo.

Jo byda sam wachowoł.




Mama:

Bydźcie dziecióntka grzeczne.



Zeflik:

Kup nóm szkloków kóniecznie.



Anka:

Kup nóm ksiónżeczki piykne.



Mama:

Jak mi piniónżków styknie.



Narrator:

Poszła mama do miasta na torg,

Dyć nie minyło pora chwil,

Jak pod chałupóm sie znod

Oszkliwy, stary wilk.



Wilk:

Staro koza fórt polazła,

Trefiyła mi sie okazja,

Ostawiyła same dzieci,

Aż wilkowi śłinka leci.

Głód mie ścisko, w brzuchu wyrczy,

Kożdo kość pod skóróm styrczy,

Dyć od czego wilk mo głowa,

Musza sie pod oknym schować,

A zaklupać na koziczki.

Przeca óne swojij mamie

Otworzóm dźwiyrze, jak dycki,

A mie w łapy wpadnóm same.



Narrator:

Straszne sóm te od wilka płany,

Aż sie boja myśleć o tym,

Koziczki w dóma siedzóm same,

A wilk skrado sie pod płotym...



Wilk:

Puk, puk.

Otwórzcie. Mama prziszła,

Szkloki z miasta wóm prziniósła.



Hildka:

Hura! Mama czeko na dworze,

Leca ji wartko otworzić.



Rufin:

Stój! Nie wiysz, co mama nóm przikozała,

Co byś żodnymu nie otwiyrała.

Tam za dźwiyrzami, na schodach,

Może sie wilk na nas skrodać.



Gynia:

Rufin dobrze sam godo.

Jeszcze nas wilk pozjodo.



Edek:

Zaroz sie sam przekónómy,

Kogo za dźwiyrzami mómy.



Kery tam na dźwiyrze kłupie?



Wilk:

Dzieci, otwórzcie waszej mamie.



Rufin:

Myślisz, że my sóm taki gupie,

Mosz pecha, bo trefiół żeś na mie.

Przeca tyn twój wilczy głos,

Kożde dziecko w lesie zno.



Anka:

To wilk czekoł pod dźwiyrzami,

Wiedzioł. że my sóm same w doma,

Dobrze, że Rufin je z nami,

Bo już by było pó nas.



Wilk:

Na nic tyn plan wilczy cały,

Bo mie te gizdy poznały,

Musza zmiynić tyn mój głos

A spróbować jeszcze roz.

Poleca wartko do młyna,

A sie mónki tam nażera,

Przez nia se tyn mój głos zmiynia,

Chocioż trocha, mało wiela.

 

Narrator:

Nażar sie wilk mónki w młynie

I bez las na przimo żynie,

Już sie skrodo zaś pod płotym.

A co dali było, potym...



Wilk:

Puk, Puk.

Dzieci, mama prziszła,

Szekuladki wóm prziniósła.



Edek:

Nareszcie.

To trwało wiecznie.

Teraz prziszła kolyj na mie,

Jo otworza dźwiyrze mamie,

Yno sprawdza jeszcze roz,

Czy to je od mamy głos.



Kto tam za dźwiyrzami stoji?



Wilk(ciynkim głosym) :

Puśćcie mie dziecióntka moji.



Hildka:
Teraz tyn głos je znany,

Choćby od naszyj mamy.



Rufin:

Jo jeszcze do kóńca nie wierza.

Trzeba być ostrożny, co by wilk nas nie zeżar.



Jak żeś je mama nasza,

To pokoż nóm w oknie swoja szłapa.



Narrator:

Wilk niczego nie podejrzywo,

Tóż szłapa do okna dźwigo.



Dziecka zejrzały szłapa kudłato,

Tóż kożde od okna śmiato.



Anka:

To je te straszne wilczysko,

Zaś sam pod dźwiyrze prziszło,

Jakby nie było Rufina w dóma,

To by już było downo pó nas.



Wilk:

Co za uparte kozy

Jo w to nie uwierza,

Przida jeszcze niyskorzi

I do chałupy wleza.

Jo do młyna zaś zaleca,

Wykulóm sie, koza udóm,

A jak nazod sam przileca,

To mie wpuszczóm kózki du dóm.



Toż sie obsuł mónkóm cały:

Łep, brzuch, szłapy i pleca,

Co by go kózki nie poznały,

Bo koza je bioło przeca.

Już wilk nazod z młyna leci,

Już sie pod chałupóm skrado,

Kaj sóm same kozi dzieci,

W okno klupie i im pado:



Wilk( ciynkim głosym) :

Puk, puk.

Dziecióntka, mama prziszła

I lizoki wóm prziniósła.



Zeflik:

Zaś ktoś klupie, jo sie boja.

Jak to niy ma mama moja?



Rufin:

Nic sie nie bój mój braciszku,

Jo posprawdzóm piyrsze wszystko.



Zeflik:

Jo wilkowi już nie wierza,

Tóż sie chyba lepszy schowia.

Pod łóżko wartko wleza,

Tam je jakoś mało szpara,

Wiym już, co teraz zrobia,

Skryja sie do zygara.



Edek:

Kery klupie za dźwiyrzami?



Wilk:

Nie poznocie swojij mamy?



Edek:

Głos mosz jak mama, chyba,

Ale my ci nie wierzymy,

Tóż pokoż szłapa bez szyba,

Bo my cie widzieć chcymy.



Narrator:

Tóż wilk szłapa w okno dźwigo,

Bioło całkiym, jak u kozy,

Edek szłapa mamy widzioł,

Tóż dźwiyrze wartko otworzół...



Co sie teraz w dómku stało,

Aż strach o tym wszystkim godać,

Wilk chytoł kożdo kózka mało,

I ich po kolei pożar.



Bół już tyn wilk taki głodny

Że sie przi tym trocha śpiychoł,

A że bół tyż wilk wygodny.

Tóż te kózki całe łykoł.



Wilk:

Dłógoch na ta chwila czekoł,

Aż sie trefi tako uczta,

Legna se tam, niedaleko,

A pod strómym smacznie usna.



Narrator:

Prziszła mama, w dźwiyrze klupie,

Dyć żodyn sie nie odzywo,

Cicho, gucho we chałupie,

Toż ze strachu, ledwa żywo,

Chyto klamka -

Otwarto.

Wlazuje wartko...



Mama:

Och, biydny mój kozi los,

Swojim oczóm jo nie wierza,

Wilk mi do chałupy wloz

I dziecióntka moji zeżar.



Co jo teraz poczna biydno,

Co móm zrobić, kaj móm iś,

Została żech sama, jedna,

Toż już mi sie nie chce żyć.



Narrator:

Oroz zaskrzipiały dźwiyrka,

Zygor sie trocha otworzół,

I wystyrczół swoji ślypka

Jeji mały Zeflik -  kozioł.



Zeflik:

Mamo, wiysz, co sie stało,

Wilczysko z wielkim pyskiym

Oroz du dóm wlecialo

I pozeżyrało wszystkich.



Jo sie boł tego wilka,

Tóż żech wloz do zygara,

Wyjrzoł żech yno na chwilka

I żech to widzioł bez szpara.



Mama:

Biydny je los starej Zofije,

Co miała koziczek siedym,

A z całej tej familije

Zostoł najmyńszy jedyn.

Póć sam, moja perełko,

Siednymy se przed chałupa.



Narrator:

Naroz Zofija zerko,

Tam, za strómym, leży jakoś kupa.

Dyć to stare wilczysko,

Pod strómym chrapie blisko.

Leci Zofija a widzi, że wilk śpi.




Mama:

Idź do byfyja, a prziniyś mi

Te moji wielki nożyczki,

Co nimi szczigóm dycki

Sztof na wasze oblyczki.



Narrator:

Rozpruła Zofija brzuch wilka

I wszystki zdrowe koziczki

Wylazły z niego za chwilka.

Zofijka wszystki wyściskała,

Ale czasu dużo niy miała.



Mama:

Niech Gynia wartko zaleci

I mi prziniesie nici,

A wy wszyscy prziniyście kamiyni,

A wypełniymy nimi

Tyn wielki wilczy brzuch.

Yno cicho być musicie,

Co wilka nie obudzicie.

Kamiyni mu naladuja,

A brzuch zaś zasztopuja.

A teraz wartko lecymy dudóm,

Bo wilk sie pomału wybudzo.



Wilk:

Ale mie suszy po tym żarciu,

Musza sie napić wartko,

Tak mie we pysku poli,

Choćbych zjod beczka soli,

Musza lecieć nad rzeka

Wody sie zimnej naszłepać.



Narrator:

Wilk sie nad rzeka nachylo,

Próbuje wody sióngnyć,

Oroz go przewożyło,

Bo go kamiynie pocióngły.

Miele szłapami, jak oszałało,

Bestyjo bezradno,

Ale na nic sie to zdało,

Pocióngło go na dno.



Już sie skóńczyło.

Tak było dokładnie:

Koziczki zaś żyjóm,

A wilk leży na dnie.

Fojerman