|
|
|
|
2006.10.02
Był dziyń spokojny
Był dziyń spokojny, była sobota i Adam
w telewizorze. Dziyń tyn był mroźny, śniyg padoł,
jak to bez zima na dworze. A tam daleko,
kajś we Chorzowie, spotkali sie gołymbiorze.
Kery gołymbie chowie, na loty posyło,
niy wyobrażo sobie, by go tam niy było.
Jedni te brify tam wystawiali, chwolyli
sie nimi jak dzieci, a inni oglóndali
i tak im tyn czas lecioł. Były tam rodziny
całe i sómsiedzi. Tak mijały godziny:
keryś przi kawie siedzioł, ktoś karma kupowoł.
Jedyn mo w dóma psa, a drugi zaś mo kota,
bo przeca i kożdy z nos mo jakigoś "ptoka".
Tam we rymizie, w jednym mieście, fojermany
siedzóm. Ślónsk cały we śniegu je zasypany,
óni o tym wiedzóm, bo łopatami dachy
czyszczóm i śniyg odgarniajóm, ciómpy ściepujóm
z lodu i pómogajóm tym, co potrzebujóm
od nich pómocy. Żodyn nie wiy jeszcze o tym,
że dzisiej w nocy bydóm mieć tela roboty.
Było sztwierć na szósto, wszyscy to pamiyntómy,
jak spokojnie tego Adama oglóndómy,
a tam daleko, w pojszodku hali, trzeszczeć coś
zaczyno i sie z wiyrchu na ludzi wali. Ktoś
chowie sie pod stolik, inkszy próbuje wołać,
na tych co dali stoli. Z boku klotka stoła
a w niyj pora gołymbi i sie zachowujóm
jakoś dziwnie, bo zwierzynta piyrsze to czujóm,
co sie dzieje. A w hali dali gro muzyka,
jakiś zespół szaleje, jak tyn z Titanica...
W jednym mómyncie te tóny śniega, żelaza,
i inkszych klamorów,(aż pisać niy poradza),
choćby z jakigo horroru, z nieba spadojóm
na ludzi. Óni szans żodnych tukej niy majóm,
na ucieczka, na walka, na nic. W pora sekund
sóm wszyscy zasypani. Człowiek na człowieku,
na nich kupa złómu. Za chwila słychać jynki,
wrzaski. Jak im pómóc? Załómać idzie rynki...
Słychać kajś kómórka, spod gruzów sie odzywo,
tam, kaj ta śniega górka, pómocy ktoś wzywo.
Tu keryś sie czołgo i głowa mo rozbito.
Tam kolega, co znoł go, mo noga ścisnyto.
Tu spod blachy ktoś świyci, telefónym migo,
żeby go kery chyciył, abo chocioż widzioł.
W rymizie lecóm skoki. Naroz alarm słychać.
Lecóm wszystki strażoki, co sie słało spytać.
"Hala jest zawalona! Targi katowickie!
Proszę tam dysponować szybko siły wszystkie.
Niech biorą sprzęt burzący, ratunkowy, nosze."
A telefóny dzwónióm, coroz wiyncy zgłoszyń.
Na Policyjo, szpitale, dzwónióm wielcy, mali,
że dach spod z tej hale; i że wszystko sie wali.
Ślónsk na nogi postawióny. Co to sie stało,
wojna? Słychać syryny z kożdej stróny. Gnało
tam do Chorzowa wszystko, co było pod rynkóm,
wojsko, ratowniki...W telewizorze, w szynku
przestali słóchać muzyki. Nie smakowało
piwo, wszyscy siedzieli, yno sie słóchało,
do rana, do niedzieli, co sie to tam stało.
Podjyżdzo wóz strażacki, dowódca melduje
gotowość do akcji. Zadani otrzimuje:
zabrać łopaty, piły, łómy. Zaczynajóm
przebiyrać te graty, cały śniyg przewracajóm,
dziury w blachach tnóm. Ratownik do dziury wchodzi.
Czy tu ludzie sóm? Taszlampóm w cimoku wodzi.
Naroz słyszy, że ktoś płacze. Ale niy widać,
tóż trzasko po blasze: zaroz po ciebie przida.
To niy je taki proste, bo odsłaniać trzeba
po troszce, dali przeciepać ta kupa śniega
i nowo dziura w blasze wycinać. A niyma
czasu do stracynio. Już zaś godzina mijo
i z wychłódzynio Ci ludzie tam ledwa żyjóm.
Nareszcie je z nimi., już go dochtory bieróm,
nie leży już na ziymi, bo zima jak pierón.
Kopać trzeba dali, szukać tak, aż do skutku,
śniyg trzeba przewalić, kożdo kupka za kupkóm.
Chwila na odpoczynek, Koledzy wkraczajóm
do akcje. Idóm za budynek i mijajóm
po dródze czorne miechy ułożóne rajóm.
Nogi sie uginajóm, sóm jak z galarety,
stojóm, nic nie godajóm, kurzóm cygarety,
kożdy roz jeszcze w sobie przeżywo te chwile,
a jo opisoł w wierszu, to co sóm przeżyłech.
Wierszyk tyn ofiaróm tragedie chca poświyncić,
niech óne zostanóm dycko w naszej pamiynci.
|
|
.png)