2006.08.07

Nasza godka

Jak jo był jeszcze mały,

chodził żech w krótkich galotkach,

to słóchoł żech od mamy

ta nasza, ślónsko godka.



Jak poszoł żech do szkoły,

to sie to fest zmiyniyło,

bo tam były rechtory

i tam się tylko mówiło.



Jak yno sie kerymu

przipadkowo coś wymkło,

powiedzioł po naszymu,

to słyszoł: nie mów tak brzydko.



Jo tego niy rozumioł,

o co w tym wszystkim chodzi

i pojónć jo niy umioł,

czamu godani szkodzi.



Tata mi padoł: z czasym

wszystko sóm zrozumisz,

czamu tyj godki naszyj

w szkole używać niy umisz.



I tak jo zaczón mówić,

ładnie pisać i czytać,

poszoł jo miyndzy ludzi,

o godka jo przestoł pytać.



W dóma sie godało,

w pracy się mówiło,

tak sie to kulało

i wszystkim dobrze było.



Aż kedyś jo zrozumioł,

o co w tym wszystkim chodzi:

jo godać jeszcze umioł,

ale ci nasi młodzi?



Tako to była cynzura,

zrobiyła dużo szkody,

bo jak zabijesz kultura,

to ginóm tyż narody.



Ślónsk z tego od lot słynie,

że mimo wojyn, powstań,

ón nigdy niy zaginie,

jak niy zaginie godka.



Nastały nowe czasy

i w kóńcu wolność mómy,

uczcie sie godki naszyj,

my starzi jóm jeszcze znómy...

Fojerman