|
|
|
2006.07.01
Dómb
Rośnie przi dródze stary dómb,
zasłónio mie swoim ciyniym,
nie wiym od kedy jest tu i skónd,
choć mijóm go tak dziynnie.
Stoi od lot tak dómb staruszek,
żodyn na niygo sie niy podziwo,
dyć opowiedzieć wóm musza,
jak ciynżki los stróma bywo.
Siod żech se kedyś pod jego piyń,
żeby odpocznyć chwileczka,
bo jo wandrowoł bez cały dziyń
i żech zmachany był z leksza.
Opar żech sie o piyń plecami,
w strómie coś zaskrzipiało
i zaszumiało smutno, liściami,
choćby go co zabolało.
Widza tyn piyń stary, spynkany,
styrany przez wieki całe
i widza w korze naciyncia, rany,
gałynzie obłómane...
Pytóm sie dymba po cichu:
co ci sie stało biydoku?
A ón mi opowiado,
jak ciyrpi na kożdym kroku.
Ciynżko dymbowi wytrzimać,
stoć tu przez tela czasu,
na dworze, lato, czy zima,
na kraju tego lasu.
Żodyn stróma niy szanuje,
gałynzie łómióm dzieci,
a przeca ón wtedy czuje,
że krew z gałynzi leci.
Jak był ón jeszcze mały,
ktoś złómoł go w połowie,
gałynzie sie pozrostały,
ale ból nosi w sobie.
Do tego jakoś frela
wyciyna kedyś nożym
miano od kawalera
na tej dymbowej korze.
Ktoś polył trowa przi dródze,
opolył dymba całego,
niy myśloł wcale o szkodzie,
niy robiył se nic z tego.
Jak jo tak tego słuchoł,
i mioł to przed oczami.
zrobiło mi sie gupio,
przed tymi wszystkimi strómami.
Poszoł żech w dalszo dróga,
czerwóny cały na gymbie.
Jedynie co zrobić moga:
przeprosić ciebie dymbie.
Szanujcie wszyscy prziroda,
te nasze środowisko,
te lasy, luft i woda,
bo to jest nasza prziszłość.
Fojerman
|
|
.png)