2009.11.12

Wspómniynia w formacie A4

Wielkość A4 majóm. Choć sie tak fest staróm,

to nie poradza zmierzić tego żodnóm miaróm,

wiela naprowda znaczóm.Wspómniynia w albumie,

żółte i wyblaknyte, sztyjc przichodzóm ku mie.

Niezwykłe. Jak na ekranie telewizora

filmiki stare migajóm, tak choćby wczora,

choćby sam i przed chwilóm, teraz sie to dzioło.

I yno te postacie i yno te czoło,

co pokazuje downo przelecany już czas,

te siwe włosy. Choć już nie jedyn możno z nas

o kryczce, abo na ryczce w laubie przisiado

całymi dniami puklaty i opowiado

o starych, downych dziejach wnukóm, to radość

jako przi tymu czuje, to dowo nadzieja.

Szosyjo dziurawo. W marasie, abo w kurzu,

do szkoły sie szło. Czas sie żodnymu nie dłużył,

żodyn nie narzekoł. Gimbusy? Świat to słyszoł?

Po co? Kożdy piechty ruszoł, nie to, co dzisio.

Przeca po dródze mieli my tela uciechy,

wiyncy, jak we szkole. Kerymuś sie tam zeszyt

stargało przipadkiym, niechcóncy, bo w przikopie

statki sie z niego puszczało. Mosz głowa, chłopie,

to myśl, co sie z heftym stało. Kómbinuj, powiydz,

że pies cie pogoniył, porwoł zeszyt i pogryz,

tóź nic nie zostało. Pochasło sie, pochało...

Dróga je daleko, na około. Dyć, po co?

Tak, jak sie stoło: trza tukej bez płot przeskoczyć,

bydzie bliży. Dwa razy nie godej, już my sóm

w zegrodzie, na rabsie. A wiela razy my psóm

zwioli, z jakbami we kapsie. Jako uciecha.

Dyć, dycko sie nie udało, mioł człowiek pecha

czasym. Dostało od taty sie pasym. Czasym...

Idymy na wagary? Dwa razy nie godej.

Czary-mary, już nas ni ma. Klasówka, bodej,

żeby rechtór zapómnioł, dyć, co bydzie potym,

bierymy na błozna. Yno skryć tasze pod płotym

i grómy fuzbal. Oroz wrzask na całej łónce,

zza krza rechtór wyloz, tóż wszyscy, jak zajónce,

uciekać kajś próbujóm. Przed dwójóm, przed dwójom...

Tam we rancie coś leży. Jakoś biksa prózno.

Dyć w fojerze podpolić by to szło tyż możno,

bo tam chyba je gaz. Tóż wartko: gazety,

patyki, raz-raz. Kupka; i tak do checy,

obejrzymy, czy strzeli. Kołki tyż sie znodły,

wszystko my tam mieli. Nosiył sam dycko kożdy:

guminiok i szlojder, bo to sie może przidać,

jak do czego przidzie. Nie idzie stoć, sie dziwać,

yno szlojdry w ruch. Abo szpil fuzbalu zagrać

szło na łónce. Nieroz sie zdarzyło potargać

gałoty. Dyć, nie o tym chca Wóm, bo sam fojera

trza robić. Patyki sóm, jeszcze yno teraz

podpolić i czekać. Wszyscy z daleka, skryci:

co to bydzie, jak sie podpoli? Czy sie chyci

te choji? Łep ktoś dźwigo tak spokojnie, a sam: prask,

zadudniało, jak na wojnie, poleciała w las

cało fojera. Zaś afera, zaś afera.

Album klap, na chwileczka, wrócić trza na ziymia,

bo jo już na tej ryczce tak siedza i drzymia,

a dziecka sie wiercóm. Jo, choć bojać poradza,

to wszystkigo Wóm przeca oroz tyż nie zdradza.

Fojerman