Bojka
ô tym, jak zdechły Zeflik zrobiōł śmiertka za błozna.
Bōł roz jedyn Zeflik, a bōł ôn już doś stary a zaczōn
jakoś polygować we łōżku, tōż wybrała sie pō niego ta z tōm
kosōm. Dyć przeca niy chciała sie dać znać, gdo ôna je, tōż
kosa ôprzyła na dworze przed laubōm, a wlazła rajn do
pojstrzodka. Miała yno ze sobōm taki bojtlik, a tam we pojstrzodku
jakiś ôwoc, co nazbiyrała po drōdze, a tyż jakiś sztwierciok,
co kupiyła we sklepie. Przeca niy pasuje iś ze prōznōm rynkōm ku
chorymu. Baba ôd Zeflika zrobiyła po bōnkawie, prziniōsła kōnsek
zisty. Przaca ôna tyż niy znała tej baby a niy wiedziała, co za
jedna ôna je, z jakigo ZUS-a, abo inkszego NFZ-a? Trocha popiyli,
pogodali, a śmiertka uznała, że prziszoł już tyn czas, tōż
pyto sie Zeflika:
-
Jako sie to czujecie?
A tyn ji pado:
-
Wiycie, już tak ze dwa miesiōnce je żech zdechły.
Śmiertka aże haltło, dyć niy dała nic po sia znać, yno
jeszcze chwila posiedziała a ciōngła do sia nazod. Była fest zło
na sia, że prziszła za niyskoro po tego Zeflika, a jakoś
kōnkuryncyjo już sam była przed niōm, tōż zaś niypotrzebnie
straciyła tela czasu a drōgi.
A
Zeflik potym zaś jakoś pōmału prziszoł do sia, możno tyn
sztwierciok mu pōmōg, a żōł jeszcze dłōgo. Dyć na kōniec
zaczło mu sie to zdać za dłōgo, aż mu sie już zaczło mierznyć
na tym świecie, tōż zaczōn rzykać do Pōnbōczka, coby se go już
tyż wziōn z tego świata. Dyć Pōnbōczek mioł stoć we
papiōrach, że Zeflik downo niy żyje, kej mu tak tam ta śmiertka
napisała. Cōż kej Zeflik prosiōł a prosiōł, tōż Pōnbōczkowi
to niy dało pokōj, a posłoł świyntego Pietra, coby ôbadoł,
jako to rychtyk je z tym Zeflikym. Tōż dziepiyro wtedy ôpedziół
chłop Pietrowi, jako to było z tōm śmiertkōm, jak prziszła pō
niego, a ôn praje bōł taki zdechły.
Dyć ôd tego czasu śmiertka już żodnymu niy wierzi, a czako
tak dłōgo, aż duszyczka sie zebiere a idzie z niōm curik.
.png)