2008.09.04

Plymie

Żyło se kedyś jedne plymie,

Spokojnie, cicho, długi lata,

Howało gowiydź, orało ziymie,

I było by do kóńca świata.



Aż zaczón kopać keryś w ziymi,

Żodyn nie wiedzioł jeszcze po co,

I że sie życi tukej zmiyni,

Kej już odkryjóm czorne złoto.



Wielcy sie zaczli o to bić,

Kożdy chcioł wiyncy mieć dlo siebie,

A prosty człowiek ni mioł nic,

Robiył o wodzie i o chlebie.



Co chwila sie toczyły wojny,

Tóż kery żywy chytoł bróni,

Aż w kóńcu nastoł czas spokojny,

Plymie pod skrzidła wzión kómónizm.



Bez całe lata systym tyn

Wachowoł ludzi w dziyń i w nocy,

Sprawiedliwości mocno piynść

Waliła prosto miyndzy oczy.



Na kożdo władza na tym świecie

Przichodzi kedyś w kóńcu kres,

Żodyn nie bydzie cicho przecież,

Jak niyma co po szychcie zjeś.



Historjo już dobiygo kóńca,

Po latach ciyrpiyń stoł sie cud,

Nad ziymióm wyloz prómiyń słóńca,

Ale wymiyro wolny lud.



Jak kożdo bojka mo swój morał:

Niewole minył ciynżki czas,

Już sie nie wróci, co było wczora.

Jutro - zbuduje kożdy z nas.


Fojerman