2007.11.26

Maciek - zwierzónt przijaciel

Miyszkoł roz we wsi mały Maciek.

Kożdy go z tego od downa znoł,

Że był to wielki zwierzónt przijaciel,

Bo ón zwierzóntkóm ogrómnie przoł.



Chodziył ón z tatóm na szpacyr dycko,

Kożdego tydnia, zima, czy lato,

Czy meter śniega, czy wielki hyca,

Do lasa chodziył Maciek ze tatóm.



Jak była wiosna, chodziyli cicho,

Coby zwierzóntka strachu niy miały,

Słóchali pisku, śpiywu słowików,

Strómy tak piyknie majym wóniały.



Jak prziszło lato i wielki hyca,

Siodali w ciyniu, przi wielkij brzozie,

Przed prómiyniami słóńca skryci,

Tata mu bojoł o tyj przirodzie.



Jak prziszła jesiyń, minyło lato,

To zbiyroł tata w lesie grziby.

Maciek nazbiyroł dymbiónek tasza.

Ciekawe po co? Co to za dziwy?



To żodne dziwy, to móndrość taty.

Ón zno prziroda i o tym wiy,

Że trza na zima zrobić zapasy,

Bo dzik bez zima wszystko zjy.



Jak prziszła zima, nasuło śniega,

Maciek do miecha nabiyroł siana

I go poganiać nie było trzeba,

Zaroz wióz sarnóm jodło na saniach.



Woziył zwierzóntkóm kartofle w gorkach,

Dwie skrómki suchego chleba,

W tytce dlo ptoszków pół kilo ziorka.

Ón wiedzioł, co kómu trzeba.



Jak yno wjechoł do lasa Maciek,

Zwierzóntka wszystki już stoły,

Óne wiedziały, że to przijaciel

I bezto mu tak fest przoły.


Fojerman