2009.12.04

Raja

Stoji pod szynkym raja po piwo,

Kożdy z daleka yno sie dziwo.

Ślinka mu spływo.

Stoji i dyszy, ciyrpi katusze,

bo go w pojszodku skrynco i suszy.

Och, co za chica,

pot spływo z lica.

Za wodóm życia,

tako mo chcica.

Już ledwa stoji, już ledwa żyje,

barmanka wiecznie te kufle myje,

leje po mału, jak mucha w smole,

choćby nie była nigdy na dole.

Nie wiy, że w karku piecze i poli,

a óna mo czas, óna to smoli.

Tóż raja buczy, szumi jak w ulu,

bo kożdy ciyrpi katusze, w bólu,

bo sie na przewóz śpiychosz człowieku,

tóż już cie pierón biere po leku.

Stojisz i ciyrpisz z bólu, wytrwale,

raja tyż stoji i nie ruszo wcale.

Za pół godziny je żeś przi ladzie,

barmanka kufle na lada kładzie,

Tóż ty – chlast,

szluki – dwa,

widać dna

i zaś trza

Z łepóm opuszczónóm, jak skozaniec praje,

wrócić sie na zadek i stować do raje.

I stoisz tak, czekosz w tej raji na nowo,

i ciyrpisz i ciyrpisz, bo wiecznie sie zdowo,

A za czym tak stojisz, a za czym te raje?

Za piwym, za piwym, po życi sie zdaje.

Bo piwo, bo piwo, bo piwo od lat,

to życi, to życi, to bergnóna świat,

tóż stojóm w tej raji tak dziynnie na nowo

choćby te skozańce ze spuszczónóm głowóm.

Gruba to je twardo, ciynżko życio szkola.

Keby yno warci sam te piwo loła.

Fojerman