Bojka wyrōżniōno we kōnkursie „ Godej z bajtlym kożdy dziyń” ôd RIK we Katowicach a wydano we ksiōnżce „Czytej bajtlōm kożdy dziyń” 

Jak skrzot Kōnda z ptokym Cudokym bera ôbudziyli

Kōnsek/fragment

       Downo tymu żōł we ślōnskich lasach skrzot mianym Kōnda. Miyszkoł ôn we pniu hrubego dymba. Mioł tyż tyn Kōnda przociela, ptoka – Cudoka. Prowda pedzieć, to ôni ôba ze Kōndōm byli takimi wielkimi cudokami i kryli sie przed ludziami. Cudok poradziōł „godać”, chocioż jedyne słowo, jaki znoł, to było „Kōnda”. Skrzot tyż znoł godka wszystkich zwierzōnt i ôgrōmnie przoł im wszystkim. Wandrowoł tak Kōnda całymi dniami po lasach, a pōmogoł zwierzyntōm, kormiōł ich, futrowoł. Niyroz prziszło mu ratować jako dziwoko świnia, abo sornika ze sideł. Jod tyn Kōnda to, co znod w lesie: grziby, pozimki, borōwki. Bez zima zdarzało sie, że niy było już co jeś, tōż wtedy wywiōrki przinosiyły mu gość ôrzechōw, abo dziwoki świnie dzielyły sie z nim dymbiōnkami. Zwierzynta wiedziały, że Kōnda wrōci im to i pōmoże zaś uzbiyrać żarcio na ciynżki czasy i sie tyż z nimi podzieli. Cudokowi nojbardzij szmakowała jarzymbina, tōż siodoł se na strōm a dziuboł. Cudoka Kōnda niy musioł kormić, to Cudok pōmogoł Kōndowi i ściepowoł mu ze strōmōw dymbiōnki, kasztany, a inksze szyszki, kere potym zakopowali do brogōw a bez zima kormiyli nimi te dziwoki świnie, sorniki, wilki, lisy, a inksze zajōnce.

 Wybroł sie roz Kōnda na rajza po lesie. Było to bez zima, pōł metra śniega, mrōz szczypoł w uszy, a zwierzōntka mōgły potrzebować pōmocy, tōż Kōnda musioł ôbynś cołki las. Cudok, jak dycko, furgoł nad głowōm ôd Kōndy, a jak yno zejrzoł coś do spaskudzynio to wartko siodoł a dziuboł. Kōnda niōs na plecah miech z dymbiōnkami i kormiōł zwierzōntka, co ich trefiōł po drōdze. Cudok sie kajś zawieruszōł, dłōgszo chwila go Kōnda niy widzioł, tōż zagwizdoł na niego. Zarozki dało sie słyszeć skrzeczyni ôd Cudoka:

- Kōnda. Kōnda

Dyć ôroz stało sie coś dziwnego. Kupka śniega sie poruszała, patyki zaczły trzeszczeć a spod śniega pokozała sie zaspano łep ôd bera. Zaczōn ôn sie dziwać na wszystki strōny a spytoł sie takim fest płaczliwym głosym:

- Kery sam tak skrzeczy? Ôbudziyliście mie, tōż teraz niy usna, a je żech głodny i niy mōm nic do jodła.

  Kōndowi zrobiyło sie żoł bera, tōż zaczōn go pocieszać, głoskać a doł mu cały miech z dymbiōnkami do żarcio.

- Pojydz se misiu, kej żeś je taki głodny a niy starej sie, my mōmy jeszcze trocha kustu, tōż sie z tobōm radzi podzielymy.

Cudok siedzioł na gałynzi ze spuszczōnym dziubym a było go trocha gańba, że swojim skrzeczyniym ôbudziōł bera. Dyć tyn pojod se trocha maszketōw z miecha ôd Kōndy a zarozki bōł trocha weselszy, tōż zaczōn sie ôglōndać kole siebie. Piyrszy roz widzioł śniyg, bo do terazka dycko bez zima społ, ale wartko spodobało mu sie lepić kulki ze śniega a ciepać nimi we Cudoka, niby ze złościōm. Ptok udowoł, że sie gorszy na bera, ale ôdfurgowoł z uciechōm przed tymi kulkami, a potym spuszczoł nad głowōm bera szyszki, abo dymbiōnki, kere klupały misia w czoło. Tyn wartko zjodoł te maszkety a zaś ciepoł kulkami na Cudoka.

(...)

Stanisław Neblik - Fojerman