Stanisław Neblik - Fojerman Godej, czytej a pisz po ślonsku
 
Ô mie
Piyrszo strona
Napisz do mie - kontakt 
Linki
Fraszki a powiedzynia
Velorex
Radzijów, Rybnik
Fraszki a powiedzynia II
Fraszki a powiedzynia III
Opowiadania
Fraszki a powiedzynia IV
Tłōmaczynia
Fraszki a ppwiedzynia V
Zwyrtki
Szpacyjka
Dlo dziecek
Tłōmaczynia II
Zwyrtki II
Dlo dziecek II
Zwyrtki III
O Tigrze we fligrze
Dlo dziecek III
Slónsk downiyj
Slónsk dzisiej
Ślónsk dzisiej II
Limeryki
Śpiywki ślónski
Limeryki II
Prziroda
Limeryki III
Ślabiczka
Wiersze roztomańte
Limeryki IV
Ślabiczka II
Wiersze roztomańte II
Limeryki V
Wiersze roztomańte III
O Fojermanie
O kocie w samolocie
Po polsku - dla dzieci
Po polsku - różne
Po polsku - dla dzieci II
Po polsku - dla dzieci III
Po polsku - różne II
To już było (archiwum)
Podziel sie sobom
Bruksela
Kiczka
Strasburg 2019
Gōrnoślōnsko Tragedyjo
Grabowina, moji gniozdo
Inksi ô nas
 


Licznik

o2u.pl - darmowe liczniki

Ksiónżka gości

 

Nowości i zmiany

17.11.2018. Biblotyka we Mikołowie - VI Finał Kōnkursu "Napiszmy to po naszymu" 


Nagrodzōne wiersze ôd Fojermana:


Pogaduszki z Adamym


Pisoł żeś, Adam, kedyś „Pana Tadeusza,

Tōż jo, Ślōnzok z Rybnika, tyż napisać musza

Ô mojim piyknym Ślōnsku, ô tej Ôjcowiźnie,

Bo kery sam choć trocha tej ślōnskości liźnie,

Tyn już serce ji ôddo, już je Ślōnzok cały.

Chcioł bych ôpisać wszystko, co ôczy widziały,

Dyć je żech zwykły synek, talyntu brakuje,

Tōż niech sie tyż nady mnōm czytelnik zlituje.

Jo niy byda sam pisoł żodnej epopeje,

Bo chca yno Wōm pedzieć, co sie u nas dzieje.

Adam bōł wielki pisorz, nazywanywieszczym,

A jo sie durch pisanio musza uczyć jeszcze,

Ale czuja, że ôba mōmy coś wspōlnego,

A choć niy poradza sam mianować tego,

To wiym, że Adam wtedy czuł sie tam choćby jo:

Niby je człowiek szczynśliwy, niby wszystko mo,

A czegoś mu brakuje, w sercu prōzno jakoś,

Tōż niyroz by tak siedzioł a bōł by zapłakoł,

Nad losym Matki biydnej, tak poniywiyranej.

Jo, synek tej Ziymie, tej godki zakozanej,

Niy moga sie dziwać, jak sie to wszystko traci,

Co tak procnie chowali te starziki nasi.

Kaj sōm te familoki, przi nich te chlywiki,

Te ławki przed laubōm? A kaj sōm te muzyki?

Te ôdpusty, uciecha, wszystko sie straciyło.

Czy mie sie to yno śni, czy tak richtig było?

Kaj sōm te piykne czasy, co my we przikopach

Raki se chytali, a fuzbal szło pokopać

Z kamratami ze szkoły, na łōnce przi lesie?

Terazki tak myśla, co nōm jeszcze prziniesie

Ta dymokracyjo, ta wolność, ta swoboda?

Nowe czasy, tōż dziynka, że jeszcze sam moga

Pisać po naszymu, dyć tyż do czasu możno,

keryś sam „ôpcyjo cudzo” wy mie pozno.

Dyć co mi ôstało? Czego mi wziōnś niy mogōm?

Tego, żech je Ślōnzok a z tōm Matkōm, niybogōm,

Na dobre a złe. Dyć doś! Czas już stanyć z kolan.

Jo se po swojimu tyn mōj Ślōnsk widzieć wola:

Te nasze hołdy, lasy, łōnki, rzyki, strōmy,

Co szumiōm mi nad głowōm. My sie dogodōmy.

Ô tych starych czasach, jak sam piyrwej bywało,

Jak sie w krōtkich galotkach po rżysku lotało,

Drachy sie puszczało, a strzylało ze szlojdra.

Możno jeszcze dzisiej kaj we szopie tam znojda

Jaki stary gōmin, a łatka ze strzewika.

Tela człowiek umi: rozkraka zrobić z patyka,

A po lesie lotać, choćby te indianery.

Niech mi tego sprōbuje tyż zabrōnić kery.

Abo siedna na koło, a bez pole rusza.

Jo se na tym kole zaś poôbjyżdżać musza

Wszystki te stare kōnty, te miejsca w pamiynci.

Przeca tam mi wyntili żodyn niy wykrynci,

Żodyn mi sam niy koże pokozać paszportu,

Bo jo se byndaluja tak yno dlo szportu.

A że to robić musza w ukryciu, na niby?

Czasym tak je w życiu. Niy ma go, choć prawdziwy.

Twōj kraj dzisiej je wolny a Ty tyż, Adamie,

Tōż pokoż Pōnbōczkowi tyż roz za czas na mie.

Możno sam tyż doczkōmy kedyś takich czasōw,

Że godać sam bydymy piyknōm godkōm naszōm,

Jak nasze starziki. Żodyn nōm niy powiy,

Że miejsce ślōnskości je yno na kerchowie.

Przeca my sōm żywi, ludzie z krwie, a kości

I chcymy żyć we zgodzie, bez haje, a złości.

Kożdego przijmnymy sam, choćby przociela.

Dyć niech niy rozrobio. Styknie. I yno tela.

Miejsca sam je doś, roboty nōm tyż niy braknie

Na dłōgi lata. Niech sie zaś lepszy dzioć zacznie

A niech kwitnie nōm ślōnskość, jak te kwiotka polne.

Ślōnzoki w swojich sercach dycko bydōm wolne.


Gwiozdka


Wysoko, na miesiōnczku,

Siedzi gwiozdka malutko,

Trzimie sie mocno rōnczkōm

A popłakuje cichutko,


Bo sie boji, że śleci.

Jo tyż sie trocha boja,

Że już niy bydzie dlo dzieci 

Po nocach bojek bojać.


Dyć, jak ta gwiozdka śleci,

Jo jōm chyca, we klinie,

A na miesiōnczek, dlo dzieci,

Wleza z niōm po drabinie.


Kaj iś?


Siod żech se pod strōmym,

A kole mie przeszol czas.

- Czamu tak siedzisz?


Siod żech se nad rzykōm,

A woda mie mijo wartko.

- Czamu tak siedzisz?


Siod żech se na łōnce,

Szmaterlok przelecioł z boku.

- Czamu tak siedzisz?


Siod żech se tak w ciyniu,

Jak mie żodyn niy widzioł,

A kōmbinowoł żech: kaj iś?


Fojerman



 
Copyright (c)2009-2024 {Stanisław Neblik - Fojerman}