Stanisław Neblik - Fojerman Godej, czytej a pisz po ślonsku
 
Ô mie
Piyrszo strona
Napisz do mie - kontakt 
Linki
Fraszki a powiedzynia
Velorex
Radzijów, Rybnik
Fraszki a powiedzynia II
Fraszki a powiedzynia III
Opowiadania
Fraszki a powiedzynia IV
Tłōmaczynia
Fraszki a ppwiedzynia V
Zwyrtki
Szpacyjka
Dlo dziecek
Tłōmaczynia II
Zwyrtki II
Dlo dziecek II
Zwyrtki III
O Tigrze we fligrze
Dlo dziecek III
Slónsk downiyj
Slónsk dzisiej
Ślónsk dzisiej II
Limeryki
Śpiywki ślónski
Limeryki II
Prziroda
Limeryki III
Ślabiczka
Wiersze roztomańte
Limeryki IV
Ślabiczka II
Wiersze roztomańte II
Limeryki V
Wiersze roztomańte III
O Fojermanie
O kocie w samolocie
Po polsku - dla dzieci
Po polsku - różne
Po polsku - dla dzieci II
Po polsku - dla dzieci III
Po polsku - różne II
To już było (archiwum)
Podziel sie sobom
Bruksela
Kiczka
Strasburg 2019
Gōrnoślōnsko Tragedyjo
Grabowina, moji gniozdo
Inksi ô nas
 


Licznik

o2u.pl - darmowe liczniki

Ksiónżka gości

 

Nowości i zmiany

I. Zaczarowane zdrzadło

     Żōł se kedyś fest zły czarodziyj. Mioł ōn uciecha z tego, że mōg ludziōm robić na złoś, śmioć sie ze wszystkigo i kożdo rzecz pokazować z najgorszyj strōny. Wymyślōł kedyś i zrobiōł taki sztuczne zdrzadło, co wszystki rzeczy piykne i dobre wyglōndały w nim tak brzidko, a śmiysznie, bo były skrziwiōne, zamazane, niewyraźne, a za to rzeczy złe były w nim fest piykne.

     Tak to cołki świat w tym zdrzadle bōł brzidki i zły, a nic w nim niy było piyknego. Czarodziyj klaskoł z uciechy, a śmioł sie z tego swojigo wygupianio, a jego złe sztifty porwały zdrzadło i lotały z nim wszyndzi, a pokazowaly zniynacka ludziōm przed oczy i radowały sie, jak wylynkany człowiek zakrywoł oczy rynkóm, a potym już sōm niy wiedzioł, kery świat je prawdziwy: tyn kery znoł na kożdy dziyn, czy tyn, co zejrzoł z zaczarowanym zdrzadle?

     I tacy ludzie byli fest nieszczynśliwi, a było ich coroz to wiyncyj.

     Radowoł sie fest zły czarodziyj, ale to mu niy stykało. Sztifty jego wymyślyły, że zaniesōm zdrzadło aże do samego nieba. Niechby se i anioły wejrzały niego chocioż roz. To by była uciecha. A możno i sōm Pōnbōczek--

     I zaczli leciec do gōry. Było im fest ciynżko, a jeszcze z takim ogrōmnym zdrzadłymledwa mōgli go utrzimać w rynkach. Och, daleko było do nieba. Ąże im zaczón pot lecieć po licach, a rynce zaczły dyrgotać. Oroz, - prask i ciynżki zdrzadło z takigo wysoka sleciało aże na ziymia. W jednej chwili rozleciało sie na milijōny kónsków, na niepoliczōne wielkości zaczarowanych okruszkōw i poleciały na wszystki strōny.

     Ale to prawie było najwiynksze nieszczynści.

     Zamias jednego zdrzadła, teraz były ich milijōny, rozpyrskły sie wszyndzi, a w kożdym najmyńszym kōnsku, choćby takim, jak ziorko piosku, widać było cołki świat szpetny, śmiyszny, wykrziwiōny. Jak taki okruszek wlecioł kōmu do oka, to człowiek tyn wszystko już widzioł zmiyniōne i niy mōg już dojrzeć kole siebie nic dobrego, nic piyknego. Za to najgorsze rzeczy widzioł jasno i wyraźnie, tóż wszystko było dlō niego złym.

     Jeszcze gorszy, jak taki okruszek zdrzadła wpod kōmu do serca. Tyn nieszczynśnik traciōł uczuci. Jego serce było, jak bryła lodu, niy poradziōł żodnymu przoć, bo wszyscy byli dló niego cudzi, obojyntni.

     Z wiynkszych kōnsków zdrzadła porobiyli ludzie szyby, z inkszych szkła do breli, a cało masa furgałą ich jeszcze w lufciewiater roznosiōł ich sztyjc dalij, a dalij i bezto coroz wiyncyj ludzi stowało się nieszczynsliwymi kalykami.

     A złych okruszków sztyjc jeszcze je pełno i - obejrzymy, co z tego prziszło.
 
-------
 
 
 
Copyright (c)2009-2024 {Stanisław Neblik - Fojerman}