2008.11.14
Skarb Tej Ziymie
Mowo Ty Nasza, Ślónsko, co nóm wieki słóżysz,
Ty, coś naszych starzików trzimała przi życiu.
Choć nieroz z Tobóm rzykać musieli w ukryciu,
Trwali w wierze. Bydź z nami dali, jak nojdłóży.
Jak te słónko zza chmury wylyź hernie z ciynia,
Rozcióngnij swoji skrzidła, jak szmaterlok w locie,
Niech blyszczóm ślónski słówka, jak gwiozdki we złocie,
Coby mógły Cie chwolić dalsze pokolynia.
Niech, jak te gynsipympki, mowa nasza kwitnie.
Niech nie zagłószajóm żódne osty, ciyrnie,
Ale niech ślónski dziecka sóm Ci dycko wierne,
Niech, godajóm, czytajóm, a śpiywajóm piyknie.
Mowo, Tyś je skarb wielki, trza Cie pielyngnować,
Chuchać, dmuchać, piastować, dodować Ci siły,
Coby stare tradycje w sercach zaś ożyły,
Coby my Ojcowizna umieli zachować.
Dej nóm Boże siły, dej wiary i nadzieje,
Dej nóm otwarte serca, coby poradziyli
Sie sam wszyscy dogodać, a sie nie wadziyli.
Niech sie sam dycko wola Twoja dzieje.
Fojerman
|