Jedna
mysz miała kota za przociela. Ugodali sie
zamiyszkać ze sobōm, a do kupy kludzić swoja gospodarka. Kot
radziōł narychtować
forot1
na zima, coby niy mieli utropy ze głodym. Kupiyli do kupy garniec
fetu,2
a skryli go we kościele pod ôłtorzym, kaj, rachowali, co bydzie
zicher.3
Dyć jedyn roz kot dostoł pypcia4
na fet. Tōż wyloz ze chałupy, niby na krzciny dziecka ôd swojij
kuzynki. Tak
rychtyk5
poszoł do kościoła, a zjod trocha fetu ze wiyrchu. Jak prziszoł
nazod, mysz spytała sie
go, jako
sie
mianuje ôkrzczōne dziecko. Kot pedzioł, że Powiyrchu. Mysz
uznała,
co to je niyôbyczajne miano.
Za
jakiś czas sytuacyjo powtōrzyła sie.
Kot wyloz ze chałupy, zaś niby na krziciny, a wyjod
garniec fetu do poły. Jak prziszoł nazod, padoł myszy, co nowe
dziecko mianuje sie
Dopoły.
Zaś
potym jedyn roz kot dostoł pypcia na fet. Zaś nasmyśloł, a poszoł
ze chałupy i zjod wszystko aże do spodku. Jak prziszoł nazod, to
padoł myszy, że nowe dziecko mianuje sie Dodna.
Jakiś
czas potym prziszła zima, a ôba zaczli czuć głōd. Mysz spōmniała
se o tym narychtowanym forocie. Poszła do kupy ze kotym do kościoła,
jednakowōż pokozało sie, że garniec niby stoji na swojim placu,
ale je prōzny. Wtynczas mysz wykapowała rychtyczny6
powōd tych wandrōwek ôd kota, a te niyôbyczajne miana ôd
dziecek. Zaczła robić kotu haja. Wtynczas kot chyciōł jōm
pazurami a zjod.